Asturianu editar

  Pronunciación y silabación: [ ˈboŋ ]

  Forma d’axetivu editar

  1. Forma apocopada de bonu cuando ta enantes del sustantivu al que califica.
    Ye un bon llibru. (pero Ye un llibru bonu)

Referencies editar

  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.
  • Diccionariu de consultes llingüístiques del asturianu, Ramón d'Andrés Díaz, Ediciones Trabe, 2021, Uviéu; ISBN: 978-84-18286-55-1.


Catalán editar

  Pronunciación y silabación: [ ˈbɔn ]

  Forma d’axetivu editar

  1. Forma del axetivu bo cuando ta enantes del sustantivu al que califica.
    No és un bon pa. No, però el pernil sí que és bo!

Referencies editar

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
  • Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.


Francés editar

  Pronunciación y silabación: [ bɔ̃ ]

(rexistru)

  Axetivu editar

singular masculín bon, femenín bonne; plural masculín bons, femenín bonnes

  1. Bonu.

Referencies editar

  • Le Petit Robert. Dictionnaire de la langue française; Dictionnaires Le Robert, Paris, 2003. ISBN: 2-85036-826-1. Versión on-line.
  • Dictionnaire de l’Académie française. 9e édition. Académie française. Consulta on-line.