branca
CatalánEditar
Pronunciación y silabación: catalán oriental [ ˈbraŋ.kə ]; catalán occidental [ ˈbraŋ.ka ]
SustantivuEditar
femenín singular branca; plural branques
- (Botánica) Caña (d'una planta).
ReferenciesEditar
- Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
- Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.
GalleguEditar
Pronunciación y silabación: [ ˈblaŋ.ka ]
Forma d'axetivuEditar
- Forma femenina singular de branco.
MirandésEditar
Forma d'axetivuEditar
- Forma femenina singular de branco.
OccitanuEditar
Pronunciación y silabación: [ ˈbraŋ.ko ]
«branca» (rexistru)
SustantivuEditar
femenín singular branca; plural brancas
- (Botánica) Caña (d'una planta).
ReferenciesEditar
- Diccionari General de la Lenga Occitana; Academia Occitana, 2008-2020. Consulta PDF on-line.
PortuguésEditar
Pronunciación y silabación: [ ˈblɐ̃.kɐ ]
Forma d'axetivuEditar
- Forma femenina singular de branco.