branca
Catalán editar
Pronunciación y silabación: catalán oriental [ ˈbraŋ.kə ]; catalán occidental [ ˈbraŋ.ka ]
Sustantivu editar
femenín singular branca; plural branques
- (Botánica) Caña (d'una planta).
Referencies editar
- Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.
- Diccionari normatiu valencià; Acadèmia Valenciana de la Llengua. Consulta on-line.
Gallegu editar
Pronunciación y silabación: [ ˈblaŋ.ka ]
Forma d’axetivu editar
- Forma femenina singular de branco.
Mirandés editar
Pronunciación y silabación: [ ˈbɾɐ̃.kɐ ]
Forma d’axetivu editar
- Forma femenina singular de branco.
Occitanu editar
Pronunciación y silabación: [ ˈbraŋ.ko ]
«branca» (rexistru)
Sustantivu editar
femenín singular branca; plural brancas
- (Botánica) Caña (d'una planta).
Referencies editar
- Diccionari General de la Lenga Occitana; Academia Occitana, 2008-2023. Diccionariu on-line; PDF on-line.
Portugués editar
Pronunciación y silabación: [ ˈblɐ̃.kɐ ]
Forma d’axetivu editar
- Forma femenina singular de branco.