Asturianu editar

  Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

  Forma d’axetivu editar

  1. Forma neutra de noruegu.


Aragonés editar

  Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

  Sustantivu (1) editar

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

  Pallabres rellacionaes

  Sustantivu (2) editar

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

  Axetivu editar

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

  Pallabres rellacionaes


Español editar

  Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

  Sustantivu (1) editar

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

  Pallabres rellacionaes

  Sustantivu (2) editar

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

  Axetivu editar

singular masculín noruego, femenín noruega ; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

  Pallabres rellacionaes


Mirandés editar

  Pronunciación y silabación: [ nuˈɾwɛ.ɣu ]

  Sustantivu (1) editar

singular masculín noruego , femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

  Pallabres rellacionaes editar

  Sustantivu (2) editar

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

  Axetivu editar

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

  Pallabres rellacionaes editar