Asturianu

editar

  Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

  Forma d’axetivu

editar
  1. Forma neutra de noruegu.


Aragonés

editar

  Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

  Sustantivu (1)

editar

singular masculín noruego , femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

  Términos rellacionaos

  Sustantivu (2)

editar

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

  Axetivu

editar

singular masculín noruego , femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

  Términos rellacionaos


Español

editar

  Pronunciación y silabación: [ noˈɾwe.ɣo ]

  Sustantivu (1)

editar

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

  Términos rellacionaos

  Sustantivu (2)

editar

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

  Axetivu

editar

singular masculín noruego, femenín noruega ; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

  Términos rellacionaos


Mirandés

editar

  Pronunciación y silabación: [ nuˈɾwɛ.ɣu ]

  Sustantivu (1)

editar

singular masculín noruego , femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu (habitante).

  Términos rellacionaos editar

  Sustantivu (2)

editar

masculín singular noruego ensin plural

  1. (Llingüística) Noruegu, llingua noruega.

  Axetivu

editar

singular masculín noruego, femenín noruega; plural masculín noruegos, femenín noruegas

  1. (Xentiliciu) Noruegu, de Noruega.
  2. (Filoloxía) Noruegu, de la llingua noruega.

  Términos rellacionaos editar