AsturianuEditar

  Pronunciación y silabación: [ ˈru.so ]

  Forma d’axetivuEditar

  1. Forma neutra de rusu.


AragonésEditar

  Pronunciación y silabación: [ ˈru.so ]

  Sustantivu (1)Editar

singular masculín ruso, femenín rusa; plural masculín rusos, femenín rusas

  1. (Xentiliciu) Rusu (habitante).

  Pallabres rellacionaes

  Sustantivu (2)Editar

masculín singular ruso ensin plural

  1. (Llingüística) Rusu, llingua rusa.

  AxetivuEditar

singular masculín ruso, femenín rusa; plural masculín rusos, femenín rusas

  1. (Xentiliciu) Rusu, de Rusia.
  2. (Filoloxía) Rusu, de la llingua rusa.

  Pallabres rellacionaes


EspañolEditar

  Pronunciación y silabación: [ ˈru.so ]

  Sustantivu (1)Editar

singular masculín ruso, femenín rusa; plural masculín rusos, femenín rusas

  1. (Xentiliciu) Rusu (habitante).

  Pallabres rellacionaes

  Sustantivu (2)Editar

masculín singular ruso ensin plural

  1. (Llingüística) Rusu, llingua rusa.

  AxetivuEditar

singular masculín ruso, femenín rusa ; plural masculín rusos, femenín rusas

  1. (Xentiliciu) Rusu, de Rusia.
  2. (Filoloxía) Rusu, de la llingua rusa.

  Pallabres rellacionaes

ReferenciesEditar

  • Diccionario de la Real Academia Española; Real Academia Española, 2014, 23ª edición ISBN: 9788467041897. Versión on-line.


GalleguEditar

  Pronunciación y silabación: [ ˈru.so ]

  Sustantivu (1)Editar

singular masculín ruso, femenín rusa; plural masculín rusos, femenín rusas

  1. (Xentiliciu) Rusu (habitante).

  Pallabres rellacionaes

  Sustantivu (2)Editar

masculín singular ruso ensin plural

  1. (Llingüística) Rusu, llingua rusa.

  AxetivuEditar

singular masculín ruso, femenín rusa; plural masculín rusos, femenín rusas

  1. (Xentiliciu) Rusu, de Rusia.
  2. (Filoloxía) Rusu, de la llingua rusa.

  Pallabres rellacionaes

ReferenciesEditar