cainavín

Asturianu

Pronunciación y silabación: [ kaj.naˈβiŋ ]
Etimoloxía: De Cainava + -ín.

Sustantivu

singular masculín cainavín, femenín cainavina; plural masculín cainavinos, femenín cainavines → términu non incluyíu nel DALLA

1. (Xentiliciu) Habitante del llugar de Cainava, nel conceyu de Ponga.

Pallabres rellacionaes

• ponguetu; beyuscu, casielludu, cazuepu, tandexu, tarañés

Axetivu

singular masculín cainavín, femenín cainavina, neutru cainavino; plural masculín cainavinos, femenín cainavines → términu non incluyíu nel DALLA

1. (Xentiliciu) Relativo al llugar de Cainava, nel conceyu de Ponga.

Pallabres rellacionaes

• ponguetu; beyuscu, casielludu, cazuepu, tandexu, tarañés

Referencies

• Diccionariu de consultes llingüístiques del asturianu, Ramón d'Andrés Díaz, Ediciones Trabe, 2021, Uviéu; ISBN: 978-84-18286-55-1.