occitan

Mira tamién: Occitan, occitán

Francés

Pronunciación y silabación: [ ɔk.si.tɑ̃ ]

«occitan»

(rexistru)

Sustantivu

masculín singular occitan ensin plural

1. (Llingüística) Occitanu, llingua d'oc.

Sinónimos

• langue d'oc

Axetivu

singular masculín occitan, femenín occitane; plural masculín occitans, femenín occitanes

1. (Filoloxía) Occitanu, de la llingua occitana.
2. (Xentiliciu) Occitanu (d'Occitania -rexón alministrativa).
3. (Xeografía) Occitanu (d'Occitania -zona sur de Francia).

Pallabres rellacionaes

• Occitan

Occitanu

Pronunciación y silabación: [ ut.siˈta ]

«occitan»

(rexistru)

Sustantivu (1)

masculín singular occitan ensin plural

1. (Llingüística) Occitanu, llingua d'oc.

Sinónimos

• lenga d'òc

Sustantivu (2)

singular masculín occitan, femenín occitana; plural masculín occitans, femenín occitanas

1. (Xentiliciu) Occitanu (habitante d'Occitania -rexón alministrativa).
2. (Xeografía) Occitanu (habitante d'Occitania -zona sur de Francia).

Axetivu

singular masculín occitan, femenín occitana; plural masculín occitans, femenín occitanas

1. (Filoloxía) Occitanu, de la llingua occitana.
2. (Xentiliciu) Occitanu (d'Occitania -rexón alministrativa).
3. (Xeografía) Occitanu (d'Occitania -zona sur de Francia).