ñabetu

Asturianu

Pronunciación y silabación: [ ɲaˈβe.tu ]
Etimoloxía: De Ñao + sufixu -etu.

Sustantivu

singular masculín ñabetu, femenín ñabeta; plural masculín ñabetos, femenín ñabetes

1. (Xentiliciu) Habitante del llugar de Ñao, nel conceyu Cabranes.

Otres formes

• ñavetu

Pallabres rellacionaes

• cabranés/cabraniegu; gramedín ~ gramerín, toracense

Axetivu

singular masculín ñabetu, femenín ñabeta, neutru ñabeto; plural masculín ñabetos, femenín ñabetes

1. (Xentiliciu) Relativo al llugar de Ñao, nel conceyu Cabranes.

Otres formes

• ñavetu

Pallabres rellacionaes

• cabranés/cabraniegu; gramedín ~ gramerín, toracense

Referencies

• Diccionariu de consultes llingüístiques del asturianu, Ramón d'Andrés Díaz, Ediciones Trabe, 2021, Uviéu; ISBN: 978-84-18286-55-1.
• DGPE - Dictadoloxía Tópica d'Asturies; Luis Casteleiro Oliveros & Ramón de Andrés Díaz (dirs.): Asturies nel Diccionario Geográfico Popular de España. Uviéu: Seminariu de Filoloxía Asturiana (Universidá d’Uviéu). Consulta on-line.