te
![]() |
AsturianuEditar
SustantivuEditar
Pronunciación y silabación: [ ˈte ]
femenín singular te; plural tes
- (Escritura) Nome de la ventena primer lletra del alfabetu llatín asturianu, representada por t.
PronomeEditar
Pronunciación y silabación: [ te ]
Etimoloxía: Del llatín te.
te (apostr. t')
- Pronome átonu pa la segunda persona singular.
Pallabres rellacionaes
TraduccionesEditar
CatalánEditar
Pronunciación y silabación: [ tə ]
PronomeEditar
te (apostr. 't)
- Variante pospuesta del pronome et.
EspañolEditar
PronomeEditar
- Te, clíticu de segunda persona singular.
FrancésEditar
Pronunciación y silabación: [ tə ]
PronomeEditar
te (apostr. t')
- Te, clíticu de segunda persona singular.
GalleguEditar
PronomeEditar
- Te, clíticu de segunda persona singular en función de complementu direutu.
Pallabres rellacionaes
ItalianuEditar
PronomeEditar
- Ti, pronome tónicu preposicional pa la segunda persona singular.
LlatínEditar
PronomeEditar
- Formes acusativa y ablativa del pronome de segunda persona singular de tu.
MirandésEditar
Pronunciación y silabación: [ tɨ ]
PronomeEditar
te (apostr. t')
- Te, clíticu pa la segunda persona singular (CD, CI y reflexivu).
UsuEditar
- La forma apostrofada nun ye obligatoria.
PortuguésEditar
Pronunciación y silabación: [ ti ]
PronomeEditar
- Te, clíticu de segunda persona singular.
RumanuEditar
PronomeEditar
- Te, clíticu de segunda persona singular en función de complementu direutu.
Pallabres rellacionaes
SerbiuEditar
Pronunciación y silabación: [te]
Forma d’axetivuEditar
te (Cirílicu: те)
- Forma femenina plural nominativa de taj.