Mira tamién: , Te

AsturianuEditar

  SustantivuEditar

  Pronunciación y silabación: [ ˈte ]


femenín singular te; plural tes

  1. (Escritura) Nome de la ventena primer lletra del alfabetu llatín asturianu, representada por t.

  PronomeEditar

  Pronunciación y silabación: [ te ]
  Etimoloxía: Del llatín te.


te (apostr. t')

  1. Pronome átonu pa la segunda persona singular.

  Pallabres rellacionaes

  TraduccionesEditar

CatalánEditar

  Pronunciación y silabación: [ tə ]

  PronomeEditar

te (apostr. 't)

  1. Variante pospuesta del pronome et.


EspañolEditar

  PronomeEditar

  1. Te, clíticu de segunda persona singular.

FrancésEditar

  Pronunciación y silabación: [ tə ]

  PronomeEditar

te (apostr. t')

  1. Te, clíticu de segunda persona singular.


GalleguEditar

  PronomeEditar

  1. Te, clíticu de segunda persona singular en función de complementu direutu.

  Pallabres rellacionaes


ItalianuEditar

  PronomeEditar

  1. Ti, pronome tónicu preposicional pa la segunda persona singular.


LlatínEditar

  PronomeEditar

  1. Formes acusativa y ablativa del pronome de segunda persona singular de tu.


MirandésEditar

  Pronunciación y silabación: [ tɨ ]

  PronomeEditar

te (apostr. t')

  1. Te, clíticu pa la segunda persona singular (CD, CI y reflexivu).

  UsuEditar

  • La forma apostrofada nun ye obligatoria.

PortuguésEditar

  Pronunciación y silabación: [ ti ]

  PronomeEditar

  1. Te, clíticu de segunda persona singular.


RumanuEditar

  PronomeEditar

  1. Te, clíticu de segunda persona singular en función de complementu direutu.

  Pallabres rellacionaes


SerbiuEditar

  Pronunciación y silabación: [te]

  Forma d’axetivuEditar

te (Cirílicu: те)

  1. Forma femenina plural nominativa de taj.