Mira tamién: So,

AsturianuEditar

  Pronunciación y silabación: [ ˈso ]

  Anagrama: os

  AxetivuEditar

masculín, femenín y neutru so; plural masculín y femenín sos

  1. Posesivu que correspuende a les terceres persones (él, ella, ello, ellos, elles).
  2. Posesivu que correspuende a les segundes persones, en tratamientu formal (vusté, vustedes).

  SinónimosEditar

  Pallabres rellacionaesEditar

  LlocucionesEditar

  UsuEditar

  • Pue usase tanto antepuestu como pospuestu al sustantivu, y tamién como atributivu y nucleu: la so casa; la casa so; la casa ye so; la so ye vieya.

  TraduccionesEditar

  Forma de verbuEditar

  1. Primer persona singular del presente d'indicativu de ser.

  Otres formes

ReferenciesEditar

  • Gramática de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2001, Uviéu, 3ª edición; ISBN: 84-8168-210-8. Consulta PDF on-line.
  • Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.

CatalánEditar

  Pronunciación y silabación: [ ˈsɔ ]

  SustantivuEditar

masculín singular so; plural sons

  1. (Física) Soníu.

ReferenciesEditar

  • Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.