so
![]() |
AsturianuEditar
Pronunciación y silabación: [ ˈso ]
- Anagrama: os
AxetivuEditar
masculín, femenín y neutru so; plural masculín y femenín sos
- Posesivu que correspuende a les terceres persones (él, ella, ello, ellos, elles).
- Posesivu que correspuende a les segundes persones, en tratamientu formal (vusté, vustedes).
SinónimosEditar
Pallabres rellacionaesEditar
- él ~ elli, ella, ello, ellos, elles; vusté ~ usté, vustedes ~ ustedes; mio, to, nuestru ~ nuesu, vuestru ~ vuesu
LlocucionesEditar
UsuEditar
- Pue usase tanto antepuestu como pospuestu al sustantivu, y tamién como atributivu y nucleu: la so casa; la casa so; la casa ye so; la so ye vieya.
TraduccionesEditar
«so»: d'él
«so»: d'ella
«so»: d'ello
«so»: de vusté
«so»: d'ellos, d'elles
«so»: de vustedes
Forma de verbuEditar
- Primer persona singular del presente d'indicativu de ser.
Otres formes
ReferenciesEditar
- Gramática de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2001, Uviéu, 3ª edición; ISBN: 84-8168-210-8. Consulta PDF on-line.
- Diccionariu de la Llingua Asturiana; Academia de la Llingua Asturiana, 2000, Uviéu; ISBN: 84-8168-208-X. Versión on-line.
CatalánEditar
Pronunciación y silabación: [ ˈsɔ ]
SustantivuEditar
masculín singular so; plural sons
ReferenciesEditar
- Diccionari de la llengua catalana; Institut d'Estudis Catalans, 2ª edición, 2007. ISBN: 978-84-297-5977-8. Versión on-line.